ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ Η.Π.Α

 

Οι εκλογές στις ΗΠΑ ολοκληρώθηκαν και είναι μια ευκαιρία να αναρωτηθούμε για την ποιότητα της υποστήριξης των παιδιών και για το σύστημα της Παιδικής Προστασίας στην πρωτεύουσα του καπιταλισμού.

Αρχικά θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα του βραβευμένου με Νόμπελ Οικονομικών  Joseph E. Stiglitz (πηγή: socialpolice.gr) το οποίο και αντικατοπτρίζει την κατάσταση των παιδιών στις ΗΠΑ :

"Oι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν  κυρώσει ακόμη τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και δυστυχώς  δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους.  Αντ ‘αυτού, αποτελούν ένα φάρο αποτυχίας –  συμβάλλοντας στην παγκόσμια νωθρότητα σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών στη διεθνή σκηνή.

Αν και η μέση παιδική ηλικία μπορεί να μην είναι η χειρότερη στον κόσμο, η διαφορά μεταξύ του πλούτου της χώρας και της κατάστασης των παιδιών της είναι απαράμιλλη. Περίπου 14,5% του αμερικανικού πληθυσμού στο σύνολό του είναι φτωχός, όμως το 19,9% των παιδιών – περίπου 15 εκατομμύρια – ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, μόνο η Ρουμανία εμφανίζει υψηλότερο ποσοστό παιδικής φτώχειας. Το ποσοστό των ΗΠΑ είναι κατά δύο τρίτα υψηλότερο από ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, και μέχρι τέσσερις φορές υψηλότερο από το ποσοστό των Σκανδιναβικών χωρών. Για ορισμένες ομάδες, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη: περισσότερο από το 38% των μαύρων παιδιών και το 30% των ισπανόφωνων παιδιών, είναι φτωχά.

Αυτό συμβαίνει επειδή η Αμερική έχει ακολουθήσει τις τελευταίες δεκαετίες μια πολιτική ατζέντα , που οδήγησε την οικονομία της να γίνει άγρια άνιση, αφήνοντας όλο και πιο πίσω τα πλέον ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας. Η αυξανόμενη συγκέντρωση του πλούτου – και μια σημαντική μείωση των φόρων του – σημαίνει λιγότερα χρήματα για επενδύσεις για το κοινό καλό, όπως είναι η εκπαίδευση και η προστασία των παιδιών"

Αυτή η κατάσταση είναι ,με λίγες διαφοροποιήσεις, με όλες τις κυβερνήσεις ,Δημοκρατικών ή Ρεπουμπλικάνων, με τα προβλήματα να αυξάνονται στην περίοδο διακυβέρνησης Τράμπ.(βλ.  https://www.americanprogress.org/article/5-ways-trump-administrations-policies-harmed-children/)

Για το μεγαλύτερο μέρος της αμερικανικής ιστορίας, η προστασία και η φροντίδα των παιδιών θεωρούνταν θέμα πολιτειακής και όχι ομοσπονδιακής αρμοδιότητας. Αυτό άλλαξε από το 1980, όταν το Κογκρέσο θέσπισε τον νόμο του 1980 για την υιοθεσία και την παιδική ευημερία, Pub. L. No. 96-272, 94 Stat. 500. Ο νόμος αυτός θεσπίστηκε μπροστά σε ευρέως διαδεδομένες ενδείξεις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ότι τα παιδιά χωρίζονταν άσκοπα από τις οικογένειές τους από τους οργανισμούς παιδικής μέριμνας. Αφού διεξήγαγε εκτεταμένες ακροάσεις για το θέμα, το Κογκρέσο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε ανάγκη για ομοσπονδιακή δράση ώστε να επέλθει αλλαγή στις τοπικές πρακτικές. Ο νόμος του 1980 επιβάλλει στις πολιτείες που λαμβάνουν ομοσπονδιακά χρήματα να συμμορφώνονται με προδιαγραφές που αποσκοπούν στην πρόληψη του άσκοπου αποχωρισμού των παιδιών από τους γονείς τους, στη διασφάλιση προσεκτικής παρακολούθησης των παιδιών που αποχωρίζονται και στην παροχή υπηρεσιών στην οικογένεια για την ταχύτερη τελική επιστροφή των παιδιών στους γονείς τους. Ο νόμος παρέχει στους δικηγόρους των γονέων ένα σημαντικό όπλο για την αντιμετώπιση των ελλείψεων στις κρατικές διαδικασίες. Βλέπουμε ,λοιπόν, ότι από την δεκαετία του '80 οι ΗΠΑ επέβαλαν προδιαγραφές για τον αποχωρισμό των παιδιών από τις βιολογικές οικογένειες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το φαινόμενο του υποχρεωτικού αποχωρισμού ήταν (και σε ένα σημείο συνεχίζει να είναι) ιδιαίτερα συχνό στις κοινωνίες των μειονοτήτων και συγκεκριμένα στις μαύρες και φτωχές οικογένειες.

Σήμερα η παρέμβαση στις ευάλωτες οικογένειες με παιδιά διέπονται από  ομοσπονδιακούς νόμους που απαιτούν από τις υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας να καταβάλλουν εύλογες προσπάθειες για την παροχή υπηρεσιών που θα βοηθήσουν τις οικογένειες να αποκαταστήσουν τις συνθήκες που έφεραν το παιδί και την οικογένεια στο σύστημα παιδικής πρόνοιας. Τα ζητήματα που εξετάζονται περιλαμβάνουν το τι συνιστά εύλογες προσπάθειες, πότε απαιτείται να καταβληθούν εύλογες προσπάθειες και τις περιστάσεις υπό τις οποίες δεν απαιτείται να καταβληθούν  για την επανένωση της οικογένειας (βλ.Child welfare information Gateway )

 Οι κανονισμοί  στις περισσότερες πολιτείες  χρησιμοποιούν έναν ευρύ ορισμό του τι συνιστά εύλογες προσπάθειες. Γενικά, οι προσπάθειες αυτές συνίστανται σε προσβάσιμες, διαθέσιμες και πολιτισμικά κατάλληλες υπηρεσίες που αποσκοπούν στη βελτίωση της ικανότητας των οικογενειών να παρέχουν ασφαλή και σταθερά σπίτια στα παιδιά τους. Ορισμένοι όροι που χρησιμοποιούνται συνήθως και σχετίζονται με τις εύλογες προσπάθειες περιλαμβάνουν την «επανένωση της οικογένειας», τη «διατήρηση της οικογένειας», την «οικογενειακή υποστήριξη» και τις «προληπτικές υπηρεσίες». Οι υπηρεσίες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν οικογενειακή θεραπεία, σχολές γονέων, θεραπεία για απεξάρτηση,  ομάδες υποστήριξης γονέων και προγράμματα κατ' οίκον επισκέψεων. Οι εύλογες προσπάθειες αναφέρονται επίσης στις δραστηριότητες των υπευθύνων για την επίλυση των υποθέσεων, συμπεριλαμβανομένων των ελέγχων ασφαλείας και των επισκέψεων στο σπίτι, που πραγματοποιούνται σε συνεχή βάση για να διασφαλιστεί ότι οι γονείς και άλλα μέλη της οικογένειας συμμετέχουν στις απαραίτητες υπηρεσίες και σημειώνουν πρόοδο όσον αφορά τους στόχους του σχεδίου περίπτωσης. Παραδείγματα υπηρεσιών στις οποίες μπορούν να παραπέμψουν οι υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας τις οικογένειες, για να υποστηρίξουν την επίτευξη των εύλογων προσπαθειών, περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: Φροντίδα παιδιών, υπηρεσίες οικιακής βοηθού, ατομικές, ομαδικές και οικογενειακές συμβουλές  και υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης

 Ο ομοσπονδιακός νόμος απαιτεί από τις κρατικές υπηρεσίες να αποδεικνύουν ότι κατέβαλαν εύλογες προσπάθειες για την παροχή βοήθειας και υπηρεσιών ώστε να αποτραπεί η απομάκρυνση ενός παιδιού από το σπίτι του και να καταστεί δυνατή η επανένωση ενός παιδιού που έχει τεθεί σε  εξω οικογενειακή  φροντίδα . «Εύλογες προσπάθειες» είναι οι υπηρεσίες και η υποστήριξη που παρέχονται από τον οργανισμό παιδικής πρόνοιας για να βοηθήσουν μια οικογένεια να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που θέτουν ένα παιδί σε κίνδυνο βλάβης με στόχο να αποτραπεί η ανάγκη για υποκατάστατη φροντίδα ή να μειωθεί ο χρόνος παραμονής του παιδιού σε χώρο εκτός σπιτιού. Μπορούν επίσης να προσφέρονται υπηρεσίες οικογενειακής υποστήριξης με βάση την κοινότητα που προάγουν την ασφάλεια και την ευημερία των παιδιών και των οικογενειών. Οι υπηρεσίες αυτές αποσκοπούν στα εξής: Αύξηση της δύναμης και της σταθερότητας της οικογένειας Αύξηση της αυτοπεποίθησης και της ικανότητας των γονέων Παροχή στα παιδιά ασφαλούς, σταθερού και υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος Βελτίωση της ανάπτυξης του παιδιού

Σε πολλά κράτη, το καταστατικό απαιτεί επίσης ότι, όταν το δικαστήριο κρίνει ότι η οικογενειακή επανένωση δεν είναι προς το συμφέρον του παιδιού, θα πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για την οριστικοποίηση μιας άλλης μόνιμης τοποθέτησης του παιδιού. Σύμφωνα με τον νόμο περί υιοθεσίας και ασφαλών οικογενειών του 1997 (ASFA), ενώ εξακολουθούν να απαιτούνται εύλογες προσπάθειες για τη διατήρηση και την επανένωση των οικογενειών, η υγεία και η ασφάλεια του παιδιού αποτελούν πρωταρχικό μέλημα για τον καθορισμό του βαθμού στον οποίο πρέπει να καταβληθούν εύλογες προσπάθειες.

 Σύμφωνα με τις διατάξεις της ASFA, δεν απαιτούνται εύλογες προσπάθειες για τη διατήρηση ή την επανένωση της οικογένειας όταν το δικαστήριο έχει διαπιστώσει ότι συντρέχει μία από τις ακόλουθες περιπτώσεις: Ο γονέας υπέβαλε το παιδί σε επιβαρυντικές περιστάσεις, όπως ορίζονται από την κρατική νομοθεσία. Ο ορισμός των επιβαρυντικών περιστάσεων μπορεί να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την εγκατάλειψη, τα βασανιστήρια, τη χρόνια κακοποίηση και τη σεξουαλική κακοποίηση.  Ο γονέας διέπραξε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως άλλου παιδιού του γονέα. Ο γονέας βοήθησε ή υποκίνησε, αποπειράθηκε, συνωμότησε ή προέτρεψε να διαπράξει έναν τέτοιο φόνο ή εκούσια ανθρωποκτονία. Ο γονέας διέπραξε κακουργηματική επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα τη σοβαρή σωματική βλάβη του παιδιού ή άλλου παιδιού του γονέα. Τα γονικά δικαιώματα του γονέα σε αδελφό του παιδιού τερματίστηκαν ακούσια. Σε όλες τις Πολιτείες, την Περιφέρεια της Κολούμπια, το Πουέρτο Ρίκο και τις Παρθένες Νήσους, δεν απαιτούνται εύλογες προσπάθειες υπό αυτές τις συνθήκες. Επιπλέον, σε αρκετές πολιτείες, στην Περιφέρεια της  Κολομβία, το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι παρέχουν έναν ή περισσότερους πρόσθετους λόγους για  δεν καταβάλλει εύλογες προσπάθειες για να κρατήσει το παιδί με τις οικογένειές του. 

Παραδείγματα αυτών των περιστάσεων περιλαμβάνουν τα εξής:

Ο γονέας εγκατέλειψε το παιδί (36 Πολιτείες, το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι).

 Ο γονέας εγκατέλειψε βρέφος (11 Πολιτείες).

 Ο γονέας καταδικάστηκε για φόνο ή εκούσια ανθρωποκτονία του άλλου γονέα του παιδιού (13 Πολιτείες και οι Παρθένοι Νήσοι).

Ο γονέας καταδικάστηκε για το έγκλημα της εμπορίας ανθρώπων (επτά Πολιτείες και το Πουέρτο Ρίκο). Ο γονέας εκμεταλλεύτηκε σεξουαλικά ή επέτρεψε τη σεξουαλική εκμετάλλευση του παιδιού (επτά Πολιτείες).  Το παιδί απομακρύνθηκε από το σπίτι στο παρελθόν λόγω κακοποίησης ή παραμέλησης και απομακρύνθηκε εκ νέου λόγω μεταγενέστερου περιστατικού κακοποίησης ή παραμέλησης (εννέα Πολιτείες, το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι). Ο γονέας καταδικάστηκε για σεξουαλικό αδίκημα που είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη του παιδιού (τέσσερις Πολιτείες). Ο γονέας είναι εγγεγραμμένος σεξουαλικός παραβάτης ή υποχρεούται να εγγραφεί σε μητρώο σεξουαλικών παραβατών (15 Πολιτείες και η Περιφέρεια της Κολούμπια).1Ο γονέας δεν συμμορφώθηκε με τους όρους ενός σχεδίου επανένωσης (10 Πολιτείες, το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι).

Ο γονέας έχει φυλακιστεί για σημαντικό χρονικό διάστημα σε σχέση με την ηλικία του παιδιού και δεν υπάρχει κατάλληλος συγγενής για τη φροντίδα του παιδιού (έξι Πολιτείες)14 . Ο γονέας πάσχει από ψυχική ασθένεια τέτοιας διάρκειας ή σοβαρότητας που δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είναι σε θέση να αναλάβει εκ νέου τη φροντίδα του παιδιού εντός εύλογου χρονικού διαστήματος (οκτώ Πολιτείες, το Πουέρτο Ρίκο και οι Παρθένοι Νήσοι). 15 Ο γονέας πάσχει από χρόνια κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ και έχει αρνηθεί ή αποτύχει στη θεραπεία (εννέα Πολιτείες, Πουέρτο Ρίκο και Παρθένοι Νήσοι).16 Ο γονέας εξέθεσε το παιδί σε προγεννητική έκθεση σε αλκοόλ ή ελεγχόμενη ουσία (τέσσερις Πολιτείες).17 Ο γονέας έδειξε έλλειψη ενδιαφέροντος για επανένωση με το παιδί (τρεις Πολιτείες, Πουέρτο Ρίκο και Παρθένοι Νήσοι).18 Άλλοι λόγοι που εντοπίστηκαν σε μία ή δύο Πολιτείες περιλαμβάνουν τα εξής: Ο γονέας αρνιόταν επανειλημμένα ιατρική περίθαλψη ή τροφή από το παιδί (Οχάιο). Ο φερόμενος ως πατέρας απέτυχε να αποδείξει την πατρότητα του παιδιού (Μοντάνα και Νεβάδα). Ο γονέας επέτρεψε την παρουσία του παιδιού σε χώρο όπου λειτουργεί παράνομο εργαστήριο (Βόρεια Ντακότα και Γιούτα

Ο γονέας είναι καταδικασμένος για σεξουαλική βία (Ουάσινγκτον). Ο γονέας έχει απαγάγει το παιδί ή ένα αδελφάκι του από το χώρο φιλοξενίας του (Καλιφόρνια)

 Πηγή: Πύλη πληροφοριών για την παιδική πρόνοια. (2020). Εύλογες προσπάθειες για τη διατήρηση ή την επανένωση των οικογενειών και την επίτευξη μονιμότητας για τα παιδιά. U.S. Department of Health and Human Services, Administration for Children and Families, Children's Bureau.

 https://www. childwelfare.gov/topics/ systemwide/laws-policies/statutes/reunify/

Όσον αφορά την εναλλακτική φροντίδα σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι οι πόρτες των Ιδρυμάτων  έκλεισαν το 1974,  και μάλιστα πολύ μετά την καθιέρωση του συστήματος αναδοχής. Η τελική πτώση των ορφανοτροφείων μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν αποτέλεσμα μιας εκστρατείας που ξεκίνησε από την προοδευτική εποχή, όταν οι ακτιβιστές τα κατήγγειλαν ως καθεστωτικούς, υπερπλήρεις χώρους που παρείχαν ανεπαρκή φροντίδα. 12 Απριλίου 2023.

Η Αναδοχή και η Υιοθεσία είναι ,λοιπόν, για πάρα πολλά χρόνια η βασική εναλλακτική φροντίδα για τα ευάλωτα παιδιά εκτός βιολογικής οικογένειας. Οι βασικοί φορείς αναδοχής και υιοθεσίας είναι ιδιωτικοί και ,εν πολλοίς ,κερδοσκοπικοί. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα βρίσκουμε εδώ: American Adoption  .

Πόσα, όμως  παιδιά είναι στο Σύστημα Πρόνοιας στο πλαίσιο της εναλλακτικής φροντίδας;

Σύμφωνα με το KIDS COUNT Data Center, πάνω από 600.000 παιδιά (κάτω των 18 ετών) βρίσκονται στο σύστημα  λόγω κακομεταχείρισης.

Το 41% ​​είναι 0-4 ετών

Το 31% είναι 5-10 ετών

Το 14% είναι 11-13 ετών

Το 15% είναι 14-17 ετών

Το 52% είναι γυναίκες

Το 48% είναι άνδρες

Η παραμέληση είναι ο συχνότερος λόγος (76% των περιπτώσεων) που τα παιδιά μπαίνουν στο σύστημα πρόνοιας. Ακολουθούν η σωματική κακοποίηση (16%) και η σεξουαλική κακοποίηση (9%).Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών των ΗΠΑ, τα έγχρωμα παιδιά αντιπροσωπεύουν δυσανάλογα τον αριθμό των εφήβων στο σύστημα. Η έρευνά τους δείχνει τα εξής:

Οι Αφροαμερικανοί νέοι αντιπροσωπεύουν το 14% του συνολικού παιδικού πληθυσμού, ωστόσο αντιπροσωπεύουν το 23% του συστήματος αναδοχής.

Τα παιδιά των μαύρων οικογενειών υπερεκπροσωπούνται σε περιπτώσεις ύποπτης κακοποίησης και έρευνες των Υπηρεσιών Παιδικής Προστασίας, περνούν περισσότερο χρόνο στην ανάδοχη φροντίδα και είναι λιγότερο πιθανό να επανενωθούν με τις οικογένειές τους.

Πόσα παιδιά είναι στο Σύστημα Αναδοχής;

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα του KIDS COUNT (2020), υπάρχουν περίπου 407.383 παιδιά στο σύστημα αναδοχής.

Το 7% είναι κάτω του 1 έτους

Το 34% είναι 1-5 ετών

Το 22% είναι 6-10 ετών

Το 22% είναι 11-15 ετών

Το 14% είναι 16-20 ετών

Το 51% είναι άνδρες

Το 49% είναι γυναίκες

Τα περισσότερα παιδιά (45%) τοποθετούνται σε ένα μη συγγενικό σπίτι ανάδοχης οικογένειας, το 34% σε ένα σχετικό ανάδοχο σπίτι και το 10% σε group home  ή ίδρυμα.

Υπάρχουν πάνω από 100.000 παιδιά σε ανάδοχη φροντίδα που περιμένουν υιοθεσία. Αυτά τα παιδιά εκπροσωπούν εκείνους των οποίων τα γονικά δικαιώματα έχουν τερματιστεί.

Η εστίαση στη σωματική και ψυχική ευεξία είναι ζωτικής σημασίας για τους νέους σε ανάδοχη φροντίδα. Τα παιδιά συχνά τοποθετούνται σε ανάδοχο σπίτι αφού βιώσουν κακοποίηση και τραύμα, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από ανησυχίες για την ψυχική υγεία. Η διασφάλιση ότι οι ευάλωτοι νέοι λαμβάνουν την φροντίδα ψυχικής υγείας που χρειάζονται θα τους κάνει πιο πιθανό να έχουν ένα υγιές και επιτυχημένο μέλλον.

Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά στο σύστημα ανάδοχης φροντίδας έχουν σημαντικές ανησυχίες για την ψυχική υγεία και ότι αυτές οι ανάγκες συχνά δεν ικανοποιούνται. Επιπλέον, οι νέοι με διαταραχές ψυχικής υγείας τείνουν να μένουν στο σύστημα περισσότερο, να βιώνουν συχνότερες αντικαταστάσεις, να συμμετέχουν σε εγκληματικές δραστηριότητες και να έχουν κακή εκπαίδευση.

Το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών αναφέρει ότι περίπου το 90% των παιδιών σε ανάδοχη φροντίδα έχουν εκτεθεί σε τραύμα. Σε πολλές περιπτώσεις, η εμπειρία της κακομεταχείρισης επιδεινώνεται από την απομάκρυνση από τις οικογένειές τους και τις κακές τοποθετήσεις εκτός σπιτιού. Αυτό το σύνθετο τραύμα μπορεί να επηρεάσει τη σωστή σωματική, γνωστική, κοινωνική και συναισθηματική λειτουργία και να οδηγήσει σε εθισμό, καρκίνο, διαβήτη και καρδιακές παθήσεις 

Πηγή: Fuctional Family Therapy 

Μερικά ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία είναι και τα εξής :

Περίπου το 5% των παιδιών στις ΗΠΑ τοποθετούνται σε ανάδοχη φροντίδα κάποια στιγμή κατά την παιδική τους ηλικία. Αυτό το ποσοστό είναι παρόμοιο με το παγκόσμιο επιτόκιο.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Συστήματος Ανάλυσης και Αναφοράς Υιοθεσίας και Αναδοχής (AFCARS) (Αναφορά AFCARS #29 από τον Φεβρουάριο του 2024), η μέση ηλικία των ανάδοχων παιδιών είναι 8 και περίπου το 30% των ανάδοχων παιδιών είναι μεταξύ 1 και 5 ετών . Ο μέσος χρόνος παραμονής στο σύστημα αναδοχής είναι 22 μήνες, αν και το 40% όλων των παιδιών και των νέων περνούν λιγότερο από ένα χρόνο στο σύστημα αναδοχής. Τα αγόρια (51%) είναι ελαφρώς περισσότερα από τα κορίτσια (49%). Τα μαύρα και τα παιδιά των Ινδιάνων της Αμερικής υπερεκπροσωπούνται στο σύστημα αναδοχής.

Μια πρόσφατη μελέτη ανέφερε ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν 615.000 θύματα κακομεταχείρισης (κάτω των 18 ετών) το 2020. Από αυτόν τον αριθμό, το 75% βίωσε παραμέληση, περίπου το 20% κακοποιήθηκε σωματικά, το 9% κακοποιήθηκε σεξουαλικά και το 6% συναισθηματική κακοποίηση (τα ποσοστά δεν προστίθενται στο 100% λόγω πολλαπλών τύπων κακομεταχείρισης σε ορισμένες περιπτώσεις). Επιπλέον, μια πρόσφατη έκθεση, Fixing Our Child Welfare System για να βοηθήσει τα πιο ευάλωτα παιδιά της Αμερικής, αποκάλυψε ότι σε όλη τη χώρα, οι θάνατοι από παιδική κακοποίηση αυξάνονται, με σχεδόν 2.000 θανάτους να αναφέρονται το 2020.

Η σωματική και η σεξουαλική κακοποίηση έχουν μειωθεί σημαντικά από τη δεκαετία του 1990 (61% και 64%, αντίστοιχα), ενώ η παραμέληση μειώθηκε ελαφρά, από το υψηλό 83% κατά τη δεκαετία του 1990 σε περίπου 70%.

Περίπου 225.000 παιδιά και νέοι βγαίνουν από την ανάδοχη φροντίδα ετησίως. Το FY2021 (έκθεση τελευταία ενημέρωση τον Οκτώβριο του 2023), λίγο περισσότερο από το ήμισυ (53%) των νέων αναδοχών επανενώθηκαν με τους γονείς ή τον κύριο φροντιστή (ελαφρώς μειωμένο από 57% το 2000). Άλλο 37% υιοθετήθηκε. πολλές φορές, οι ανάδοχοι γονείς υιοθετούν το παιδί που ανάθρεψαν. 

Οι ψυχοκοινωνικές  επιπτώσεις στους νέους που ήταν σε  ανάδοχη φροντίδα μπορεί να ποικίλλουν πολύ ανάλογα με τις επιμέρους περιστάσεις. Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτές είναι οι επιπτώσεις της ανάδοχης φροντίδας. Είναι εξίσου πιθανό να είναι οι συνέπειες της κακοποίησης και της παραμέλησης πριν ένα παιδί μπει σε ανάδοχη φροντίδα. Ωστόσο, κατά μέσο όρο, τα άτομα που βρίσκονται σε ανάδοχη οικογένεια  τείνουν να έχουν πιο αρνητικά αποτελέσματα. Σύμφωνα με την Εθνική Βάση Δεδομένων Νεολαίας σε Μετάβαση, σχεδόν το 30% των νέων ενηλίκων σε ανάδοχη φροντίδα βιώνουν έλλειψη στέγης μέχρι την ηλικία των 21 ετών. Αυτός ο αριθμός αυξάνεται στο 43% μεταξύ των νεαρών ενηλίκων Ινδιάνων της Αμερικής. Άλλο ένα 20% των πρώην νέων αναδοχών αναφέρει ότι έχει φυλακιστεί μέχρι την ηλικία των 21 ετών και το 25% αναφέρει ότι έχει αποκτήσει παιδί. Η έρευνα δείχνει επίσης ότι «οι μαθητές που είναι σε πλαίσιο αναδοχής  βαθμολογούνται  16 έως 20 εκατοστιαίες μονάδες κάτω από τους συνομηλίκους τους σε κρατικές τυποποιημένες δοκιμές».

Το Ομοσπονδιακό  Γραφείο για τα  Παιδιά επιβλέπει τα κύρια προγράμματα για την ανάδοχη φροντίδα, συντονίζεται με το Child Welfare Information Gateway και το AdoptUSKids για την παροχή πόρων σε ανάδοχους γονείς και επιβλέπει το Σύστημα Αναφοράς Αναδοχής και την Εθνική Βάση Δεδομένων για τη Μετάβαση των Νέων. Αναγκάζει επίσης τα κράτη να πληρούν ορισμένες απαιτήσεις προγράμματος.

Εκτός από την επίβλεψη των κύριων προγραμμάτων για την ανάδοχη φροντίδα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρέχει τεχνική υποστήριξη και εκπαίδευση σε πολιτείες, φυλές, δικαστήρια.

Τέλος, η ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για την πρόνοια των παιδιών καθιερώθηκε στον νόμο περί κοινωνικής ασφάλισης του 1935. Ο Τίτλος IV του νόμου αφορούσε «Χορηγίες προς τα κράτη για βοήθεια και υπηρεσίες σε άπορες οικογένειες με παιδιά και για υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας».

Το HHS έχει προτείνει 144,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε διακριτική ευχέρεια και 1,7 τρισεκατομμύρια δολάρια σε υποχρεωτική προτεινόμενη αρχή προϋπολογισμού για το οικονομικό έτος 2024.

Οι ομοσπονδιακές μεταβιβάσεις στις πολιτείες καθορίζονται από τον αριθμό των παιδιών στο κρατικό σύστημα ανάδοχης φροντίδας.

Οι ιδιωτικοί οργανισμοί παρέχουν στην πραγματικότητα πολλές δημόσιες υπηρεσίες ανάδοχης φροντίδας. Ορισμένες πολιτείες  ιδιωτικοποιούν σχεδόν όλες τις υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας, αναθέτοντας συμβάσεις σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (και σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και σε  κερδοσκοπικούς  οργανισμούς).

Ορισμένοι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί εργάζονται επίσης για να παρέχουν στα ανάδοχα παιδιά περισσότερη υποστήριξη και πόρους. Το πρόγραμμα σπουδών Works Wonders του Ιδρύματος Annie E. Casey περιλαμβάνει μαθήματα, καθοδήγηση, εύρεση θέσεων εργασίας και πρακτική άσκηση για τη σύνδεση νέων αναδοχών με καριέρες που τους ενδιαφέρουν. Τα προγράμματα του Foster Success είναι ειδικά προσανατολισμένα προς την εκπαιδευτική επιτυχία, την οικονομική ενδυνάμωση, την υγεία και την ευημερία και την ετοιμότητα του εργατικού δυναμικού για τη μετάβαση των νέων στην ενήλικη ζωή. Ο στόχος του Starting Right Now είναι να τερματιστεί η έλλειψη στέγης για τους ανάδοχους νέους παρέχοντας καθοδήγηση, σταθερές ρυθμίσεις διαβίωσης, ευκαιρίες απασχόλησης, οικονομική παιδεία και δεξιότητες ζωής.

Άλλοι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί στον τομέα της ανάδοχης φροντίδας επικεντρώνονται στην υποστήριξη των οικογενειών και στα δικαιώματα των ανάδοχων γονέων και των παιδιών. Το Better Together, είναι ένας οργανισμός που επικεντρώνεται στο να κρατά τις οικογένειες μαζί και τα παιδιά εκτός ανάδοχης φροντίδας. Το Better Together εστιάζει στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να βοηθήσουν τον εαυτό τους μέσω ευκαιριών απασχόλησης και να παρέχει μια «αγαπημένη, ασφαλή και υποστηρικτική βάση για τα παιδιά τους». Επιπλέον, μέσω του εστιασμένου προγράμματος Better Together, Better Families, εργάζονται για να αποτρέψουν την ανάγκη ανάδοχης φροντίδας αντιμετωπίζοντας ορισμένες από τις αιτίες της παιδικής παραμέλησης και κακοποίησης.

Το PairTree συγκεντρώνει πόρους για να βοηθήσει τις οικογένειες που υιοθετούν να συμμορφωθούν με τις κρατικές απαιτήσεις και να βρουν νομικούς πόρους όπως το οικογενειακό δίκαιο και τους δικηγόρους υιοθεσίας. Το Κέντρο για τα Δικαιώματα των Κακομεταχειρισμένων Παιδιών, παλαιότερα γνωστό ως GenJustice, συνηγορεί υπέρ της βελτίωσης των νόμων για την παιδική ευημερία και των νόμων που προστατεύουν τα παιδιά. Τομείς ανησυχίας περιλαμβάνουν την ενδοικογενειακή  κακοποίηση,  τη βελτιωμένη εκπαίδευση και περισσότερους πόρους για την εύρεση αγνοουμένων και θύματα εμπορίας νέων.

(Πηγή: https://www.thepolicycircle.org)

Συνοψίζοντας σε ένα σύστημα παιδικής προστασίας όπου ο θεσμός της Αναδοχής είναι η αποκλειστική μορφή εναλλακτικής φροντίδας ,σχεδόν κάθε πολιτεία αναφέρει έλλειψη αδειοδοτημένων ανάδοχων οικογενειών. Το Τέξας και η Ουάσιγκτον έχουν αναφέρει ακόμη και παιδιά που κοιμούνται στα γραφεία της υπηρεσίας παιδικής πρόνοιας. Συνολικά, υπάρχει ανάγκη για περισσότερη ανάδοχη φροντίδα. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η εκπαίδευση για ανάδοχους γονείς είναι ανεπαρκής ή ακόμη και δύσκολη στην πρόσβαση, και μερικές φορές οι ανάδοχοι γονείς δεν ενημερώνονται για το ιστορικό των παιδιών, όπως η παλαιότερη σεξουαλική κακοποίηση. Περίπου οι μισοί ανάδοχοι γονείς τα εγκαταλείπουν μέσα στον πρώτο χρόνο.

Εντός του συστήματος, μια πιθανή λύση είναι μια εθνική βάση δεδομένων για τη μέτρηση του διαθέσιμου αριθμού υποψηφίων και την καλύτερη αξιολόγηση των συνδέσεων   παιδιών - αναδόχων. 

Πέρα από την έλλειψη αναδοχών, το σύστημα πρόνοιας των παιδιών έχει κατακλυστεί και πρέπει να κάνει καλύτερη δουλειά διαλογής. Μια τέτοια ιδέα θα απαιτούσε νέα ανάλυση δεδομένων. Επί του παρόντος, η Naomi Schaefer Riley  υποστηρίζει ότι οι υπηρεσίες παιδικής μέριμνας κάνουν κακή δουλειά στον προσδιορισμό των παιδιών υψηλού κινδύνου, κάτι που θα μπορούσε να βελτιωθεί με τις τεχνολογικές βελτιώσεις και την ανάλυση δεδομένων. Τα πιθανά σημεία δεδομένων περιλαμβάνουν προηγούμενες αναφορές για κακοποίηση ή παραμέληση ή εάν ένα παιδί έχει χάσει επανειλημμένα το σχολείο.